Film zaczyna się występem podstarzałej drag queen Jackie Collins (Derren Nesbitt), która udaje, że śpiewa przebój ''I will survive''. Gdy zawiera już swój głos komentuje, że lubi oklaski, ale niech następnym razem sypną groszem co oczywiście jest formą żartu. Następnie wchodzi między ludzi siedzących przy stołach i sypie kawałami niczym komik. Widownia z rozbawieniem przyjmuje kolejne docinki. Po powrocie do domu widać, że wiek oraz zdrowie jej bardzo dokucza. Kaszle i trzęsie się tak aż nie może utrzymać szklanki z wodą, którą tłucze. Diagnoza lekarska jest okrutna: agresywna postać raka, która rozprzestrzenia się błyskawicznie. Zostało mu 6-7 tygodni.

Medyk oferuję mu grupę wsparcia, ale Jackie woli się skupiać na reszcie tego co mu zostało. W pracy okazuję się, ze ma pod opieką nową drag queen, która wystąpi dziś po raz pierwszy. Faith (Jordan Stephens) wydaję się być dość narcystyczna na pierwszy rzut oka. Mentorka tłumaczy jej szybko zasady w klubie takie jak brak podziału napiwków czy nieuprawianie seksu z klientami. Nowa specjalizuje się w śpiewie, jest samoukiem i ma 21 lat. Główna bohaterka zaś ma aż 74 lata. Podczas papierosa dokucza im grupka mężczyzn, którzy wyzywają je wulgarnie i dochodzi do bójki. Collins pozwala nowej koleżance u siebie zamieszkać.

Uwielbiam wątki LGBT w kinematografii. Tutaj mamy tak na prawdę nie tylko drag queen, ale też homoseksualistów. Ta produkcja jest dla mnie połączeniem dwóch filmów, które widziałam. Mianowicie są to ''Transamerica'' (2005) oraz ''Kiedy się pojawiłaś'' (2018). Jest osoba nieheteronormatywna, która okazuję się być poważnie chora. Jej pasja sprawiła, że bezpowrotnie straciła rodzinę. Analogicznie do drugiego z przykładów pojawia się osoba w podobnej sytuacji, która stara się umierającemu pomóc w spełnieniu tzw. listy przedśmiertnej, czyli rzeczy, które chciało by się jeszcze zrobić przed końcem. W gruncie rzeczy dużo pozycji w obu przypadkach się powtarza. Pragnę pochwalić grę aktorską odtwórców ról Jackie i Faith, którzy przegenialnie się wczuli w swoje kreacje. Muzyka jest po prostu idealna przygnębia tak jak należy w takich momentach. W pewnym momencie padają bardzo mądre słowa: ''Nie chce żeby definiowano mnie przez to co mam między nogami''. Lepiej nie da się skomentować tego co całe życie odczuwam jako osoba niebinarna. Nic nie brakuje temu dziełu, które opowiada też poniekąd o zjawisku samotności w tłumie. Moja ocena to 10/10.