Francesca nie może pogodzić się z tragiczną śmiercią swej jedynej miłości. W swoim synu Jamesie, odnajduje pierwiastki pierwszego ukochanego. Matczyna miłość ulatuje, a Francesca zaczyna traktować swą latorośl jak kochanka. James pragnie żyć normalnie, zaczyna spotykać się z młodą dziewczyną, jednak toksyczne uczucia matki, wpłynął na jego emocje i działania...Opis filmu brzmi bardzo zachęcająco, jednak ja jestem ogółem rozczarowana. Przede wszystkim ze względu na wiarygodność tej historii. 32-letnia Romy gra matkę 22-letniego Dennisa Watermana. Nie byłoby w tym zgrzytu, gdyby Waterman wyglądał powiedzmy na 18 lat, a Schneider ucharakteryzowano by na kobietę po 40-stce. Niestety, oboje aktorzy wyglądają na równolatków (ba, Waterman momentami wygląda dojrzalej niż Romy), w związku z tym trudno przejąć się tą opowieścią, która w rezultacie nie wzbudza głębszych emocji. Sztuczny akcent Romy, oraz za mało skupienia na psychologicznej relacji matka- syn, również nie podbudowują całości. Warto zobaczyć (zwłaszcza fani Schneider), aczkolwiek nie ma co nastawiać się na arcydzieło.