Niestety z dzisiejszego punktu widzenia film bardzo się zestarzał. Nie mówię nawet o tym, że zimna wojna i zagrożenie nuklearną zagładą straciło na mocy oddziaływania na masową wyobraźnię. Ale sam pomysł, że lewicująca grupa ekologo-punków uzbrojona po zęby zajmuje ambasadę USA, by w imię pacyfizmu żądać odpalenia bomby nuklearnej w bazie łodzi podwodnych, brzmi bardziej absurdalnie niż Bloefeld i Szpiedzy tacy jak my razem wzięci. A z tego co się zorientowałem, fabuła powstawała całkiem na poważnie i nawet SAS, którego reklamówką była, maczał w tym palce. Więc tak, z punktu widzenia SAS przedstawione zagrożenie (jak każde inne) brzmi prawdopodobnie, jednak z punktu przeciętnie rozgarniętego widza, już niekoniecznie. Pomijam archaiczne fryzury i ubrania, to się teraz nazywa vintage, z punktu widzenia widza XXI wieku film poza pierwszymi 10 i finałowymi 20 minutami wieje niemiłosierną nudą. Nawet nie dlatego, że mam niedosyt psychodelicznego montażu i wybuchów co 3 sekundy, po prostu aktorstwo i dialogi stoją na, oględnie mówiąc, bardzo przeciętnym poziomie, sugerując że brytyjski przemysł filmowy w tamtym okresie leżał i kwiczał. Tylko grający główną rolę Lewis Collins trzyma poziom i niewybaczalnym błędem było nie zatrudnienie go w roli kolejnego Bonda zamiast Rogera Moore'a.
Podsumowując, film warto obejrzeć dla finałowej akcji odbicia zakładników z ambasady, tu polecam uwadze ujęcia kamery "z wnętrza" maski przeciwgazowej i wsłuchanie się w dialogi między żołnierzami SAS. Poza tym Who Dares Wins jest reliktem takim samym jak zimna wojna.