Przesiąknięty ambicją młody pilot wywodzący się z nizin społecznych wkracza w światek korpusu oficerskiego i szlachecko pojmowanego honoru. Jego jedynym celem jest zdobycie 20 zwycięstw powietrznych i otrzymanie orderu Pour le Merite potocznie zwanego blue max. Te aspiracje nie wszystkim się podobają, zwłaszcza że kosztują życie nie tylko wrogów, jednak sztabowcy postanawiają wykorzystać je do własnych propagandowych celów. Między młotem lojalności wobec kolegów z jednostki a kowadłem berlińskiego generała ze sztabu powstaje dramat z Ursulą Andress w sypialni, którego finał jest niepokojący w swojej wymowie ale na pewno wart obejrzenia filmu. Ostatnia scena, w której dwóch oficerów bez słowa salutuje a niczego nieświadome, choć nie zawsze wierne żony trzymają ich ramiona jest bardziej wymowna niż każda chwytająca za serce przemowa z amerykańską flagą powiewającą w tle. Takich filmów się już nie kręci.
Osobnym zagadnieniem jest techniczna doskonałość odwzorowania walk powietrznych. W czasach, w których standardem efektów specjalnych były makiety na sznurkach a o grafice komputerowej nikt nie słyszał, zobaczymy kilkadziesiąt pełnowymiarowych latających replik oryginalnych samolotów z I wojny światowej, m.in. Fokker D.VII, Fokker Dr.I, Pfalz D.III czy Royal Aircraft Factory S.E.5a. Zapomnijcie o infantylym Top Gun, Blue Max to ścisła czołówka filmów o walkach powietrznych. Film o facetach i dla facetów,